حافظ امام بخش سومرو - ميمڻ عبدالغفور سنڌي

حافظ امام بخش سومرو [1895ع – 1968ع]

ميمڻ عبدالغفور سنڌي

999 حافظن جو استاد، حافظ امام بخش ولد مولانا محمد ابراهيم سومرو، انهن بزرگ هستين ۾ شمار ٿئي ٿو؛ جن جي علمي حڪمت رهنديءَ دنيا تائين قائم رهندي. ربيع الاولد جي 12، 1313 هه = 11 آگسٽ 1895ع جي سج ۾ ڳوٺ ”گل محمد تونيو“ (تعلقو ڏوڪري) ۾ اک کولي. ابتدائي استاد آخوند عبدالرحمان تونبو ۽ قرآن پاڪ جو حفظ، حافظ امام الدين ، حافظ محمد يونس ۽ حافظ محمد قاسم سومري قمبراڻيءَ جن وٽان ورتائين. مولانا غلام صديق ميڪڻ شهداد ڪوٽي رح وٽان عربي ۽ فارسي ڪتاب پڙهي فارغ التحصيل ٿيو. دادو ڪئنال جي ساڄي ڪنڌيءَ تي ڳوٺ هارون تونيو ۽ گل محمد تونيو ۾ درس و تدريس ڏيندو رهيو. فقہ جو به خاصو درس ورتل هوس. قادري طريقي ۾ راڻيپور واري سيد محمد صالح شاه جو معتقد ۽ عمدت العلماءُ ابوالفيض مفتي غلام عمر جتوئي رح سندس محسن هو. سندس صحبتين ۾: مولوي محمد قاسم مشوريءَ جو نالو ورتو وڃي ٿو. هن مستخاب الدعا درويش، 73 بهارون ڏسندي، دادو ضلعي جي سول اسپتال ۾، حادثي دوران، 15 جمادي الثاني 1388 هه = 9 سيپٽرمبر 1968ع تي راه رباني ورتي ۽ هينئر پنهن جي مدرسي ۾ آرامي آهي.

 

هن قوي الحافظ، صحيح راءِ ۽ جفاڪش انسان سنڌي زبان ۾ ڪجهه مولود ۽ بيت به چيا آهن؛ جن مان معلوم ٿئي ٿو، ته پاڻ بحر وحدت جو حقيقي غواص هو ۽ هن قلزم بيڪنار جي پاتار ۾ پهچي ، اهي ماڻڪ ميڙيا اٿس، جن جي پرک لاءِ ڪن سنگهڙ صرافن جي ضرورت آهي. سندس رهڻي سادي ۽ طبيعت فقيراڻي هئي. پيچدار ۽ مشڪل شرعي مسئلا، مختصر الفاظن ۾ سلجهائيندو هو. سندس استادن جو چوڻ هو ته ”حافظ امام بخش ۾ اسان کان شرافت- علم زياده آهي.“