رونگھو علي شير
اوطاقي مڙس مٿير
منظور ڪوھيار
شاھ سائينءَ جا ڪيئي شعر، اوطاق
جي باري ۾ چيل آهن. جن بابت اندازو ٿئي ٿو ته سنڌ ۾ اوطاق کي وڏي اهميت حاصل هئي.
مثلن
”اڄ نه اوطاقن ۾، سندي جوڳي ذات،
ساري
سنياسين کي، رنم ساري رات،
مون تن
جنين جي تات، سي لاهوتي لڏي ويا.“
يا
”اڄ نه اوطاقن ۾، طالب تنوارين،
آديسي
اٿي ويا، مڙهيون مون مارين،
جي
جيءَ کي جيارين، سي لاهوتي لڏي ويا “
يا وري
”اڄ نه اوطاقن ۾، تازا پٿر ڪک،
آديسي
اٿي ويا، پئي اڏامي رک،
سامي کڻي
سنک، وڄائي واٽ ٿيا.“
ڊاڪٽر حاجي خادم حسين سومرو
سومرو بادشاھ
منظور ڪوھيار
(هي خاڪو پنهنجي ننڍپڻ جي دوست ڊاڪٽر حاجي خادم حسين جي فرمائش تي لکي رهيو آهيان. جيتوڻيڪ اونهاري ۾ لکندي مون کي ٻرو چڙهندو آهي. پر انڪار جي گنجائش ڪونهي. اميد آهي ته پڙهڻ کان پوءِ مون کي ست سريون ضرور ٻڌائيندو.)
جي ڪو اصلي نسلي سومرو هوندو ته
يقين ڪيو بادشاهي خيال نه ويندس. توهان سندس گل افشاني ٻڌي اهو چوڻ ۾دير نه ڪندئو
ته ”ھي ته ڪو صفا بادشاھ ماڻهو آ “ جنهن ماڻهوءَ جي ڪڙم قبيلي يارنهين صدي عيسوي
کان چوڏنهين پندرنهين صدي تائين سنڌ تي حڪومت ڪئي هجي، ته اَڍ ڇڪ ضرور ڪندس. ڊاڪٽر
حاجي خادم حسين سومرو منهنجو پاڙيسري، ٽئين درجي کان وٺي مئٽرڪ تائين ڪلاس مئٽ. ننڍپڻ
جو دوست. هن عمر تائين حجائتو ايڏو جو ملان جي حجري ۾ هنگڻ واري حجائتي ڪتي به نه
هوندي. ٿوري ٿوري ڳالھ تي ”اڙي تڙي!“ ڪري ڳالهائي، ته به منهن نه گھنجائبو. پر جي
گھنجائبو ته ڪا هن جي آڱوٺي کي پرواھ..! هاڻي جي اهڙو سومرو بادشاھ فرمائش ڪري ته
مون تي لک!...۽ نه لکان، جيڪو ننڍپڻ جو دوست به هجي، حاجي به هجي، ڊاڪٽر به هجي ته
ڪوڙهيو ٿي مران...