ڪامريڊ وزير لاکو
حر فقير
عبداش پنهور
ڇا ته مڻيادار ملوڪ
ماڻهو هو. پنهنجي يگاني ڪردار ۾ صفا ديوانو، پروانو ۽ من مستانو! اڀرن جو هر دور ۾
ڀرجهلو ۽ سڀرن کي پنهنجي ڏيا سان جنهن انوکي انداز ۾ دليل ڏيندو هو ته تکي کان تکي
ڪاوڙ به قرب جي قيدي ٿي ٿڌي ٿي پوندي هئي، جڏهن بنا دير جي انهيءَ دليل دوران اک هڻي
پنهنجي چهري تي مُرڪ آڻي ڇڏيندو هو. سندس دل درياھ هئي پر ڪڏهن ڪڏهن درياھ به بند ٽوڙي
ملڪ ٻوڙي وجهندو آهي. اڄ سنگتين ساٿين جي اکين مان نڪرندڙ لُڙڪ اهو منظر لوڪ نروار
ڪري رهيا هئا. جيڪڏهن هو ديوانو هو ته پنهنجي ديس جي ماڻهن جو ۽ جي اهو پروانو رهيو
ته ڌرتي لوڪ جي اهنجن کي هن پنهنجو ڪيو هو ۽ پوءِ پچان، پڄران. لُڇان ۽ لوچان واري
فڪر جو هي فقير هو ۽ سندس مستانو من بس تنهن تنوار ۾ سنگتين ساٿين وچ ۾ ڪڙڪ جملو ۽
وڏو ٽهڪ هاڻ هڪ تاريخ بڻجي ويو. اهو ارڏو ڪردار جيڪو تاريخ ۾ ڪڏهن مرڻو ناهي، هڪ ڀيري
هُن هڪ ڌرتيءَ جي آدرشي شاعر کان سوال ڪيو ته توهان سنڌ جا وڏا شاعر آهيو، ڪڏهن پير
سائينءَ پاڳاري سان مليا آهيو؟ ان سوال جنهن شخص کان ڪيو ويو، تنهن چيو زندگيءَ ۾ موقعو
ئي نه مليو آهي. اوهان ڪنگري هائوس تي وڃو، پنهنجي نالي جي پرچي اندر موڪليو، توهان
کي موقعو ملي ويندو ۽ پوءِ اهو شخص ڪنگري هائوس ويو. وقت جي پير سائينءَ پاڳاري سان
هُن جي ڪيڏي ڪچهري ٿي، جنهن ڪچهري دوران گرين ٽي جا دور هليا ۽ جڏهن مانيءَ جو وقت
ٿيو، تڏهن حر جماعت جي ماني شيڊول مطابق لڳ ڀڳ شام جا ۴ وڳا ته وقت جي پير سائينءَ پاڳاري چيو تنهنجي ماني اتي تيار آهي، جتان توهان
کي موڪليو ويو آهي. وقت جي پير سائينءَ پاڳاري سان اها پهرين تاريخي ملاقات جنهن شخص
ڪئي تنهن جو نالو سنڌ جو مهان شاعر استاد بخاري آهي ۽ هن ڪچهريءَ جو سبب، سوال ڪندڙ
اهو شخص آهي، جنهن جو نالو حر فقير ڪامريڊ وزير لاکو آهي.