سگهڙ مور ملوڪ
عبدالخالق مغيري
سگهڙ لفظ جي معنٰي آي سياڻيو، سيبتو، سينگاريندڙ يا سلجهائيندڙ وغيره،
اهڙي سياسي، سياڻي ۽ هنرمند يا سليقه شعار عورت کي به سگهڙ نار چيو ويندو آهي، جيڪا
پنهنجي گهر کي سينگاري سنواري، صاف، سٿرو اڇو، اجرو ۽ جنت نذير بڻائي ڇڏي هوءَ هنر
مندي ۾ پڻ هڪ جيڏين کان اڳري رهندي آهي ۽ سهڻيون ٽڪ جون رليون، ٽوپيون ۽ ٻيون شيون
ٺاهي پنهنجي هنر مندي جي ڌاڪ ويهاري ٿي ڀرت ڀرڻ ۾ هوءَ سهڻي انداز ۾ شيون ٺاهي ۽ سينگاري
ٿي جيئن ۽ جيتري پاڻ نازڪ مزاج هوندي آهي، ايترو ئي نازڪ ۽ نفيس ڪم به ڪندي آهي ساڳئي
ريت اسان جا سگهڙ به سهڻا سهڻا سخن، ڏور، ڳجهارتون، سينگار ڏهس، ويهس ۽ ٻين بي شمار
صنفن کي نفيس ۽ نج سنڌي ٻولي ويس پهرائي عوام آڏو پيش ڪندا آهن سگهڙ سالن کان عوامي
ميلن، ملاکڙن ۽ اوطاقن کي آباد ڪري ڪچهريون قائم ڪندا پيا اچن ۽ ا ن نج سنڌي ٻولي کي
زنده رکيون ويٺا آهن جيڪا اسان جي شهرن مان موڪلائيندي پئي وڃي سگهڙ هڪ عوامي شاعر
آهي پر عروضي شاعرن جي ڀيٽ ۾ سگهڙن کي اها فوقيت حاصل آهي ته هي اصل خيال سان گڏ پنهنجي
فن جا حافظ ۽ محافظ پڻ آهن، هر سگهڙ ۾ اها خاصيت هوندي آهي ته هو جيڪو ڪجهه به ڏسندو
آهي ان کي فني تخليق جو روپ ڏئي هميشه امر ڪري ڇڏيندو آهي سگهڙ اسان جي تهذيب ۽ ثقافت
جو اهم حصو آهن، مهان ڏاهو ڊاڪٽر نبي بخش خان بلوچ رقم طراز آهي ته سنڌي ٻولي ۽ ثقافت
جو بنياد تڏهن کان مضبوط ٿيو جڏهن کان وٺي ڪچهريون قائم ٿيون ۽ ڪچهرين تڏهن رنگ لاتو
جڏهن سياڻا ۽ سگهڙ سا ماڻا سگهڙ محمد ملوڪ عباسي وري پنهنجي دور ۾ مڙني سگهڙن جو استاد
هيو.