مير صفي الله ”فدا“ علوي
حسيب ناياب منگي
شڪارپور جڏهن سنڌ جي سونهن هو، تڏهن
علم ۽ ادب جي دنيا جو روشن ستارو به هو، سياست، تعليم، ادب ۽ واپار تائين هر شعبي
۾ هتان جو ماڻهو زور نڪتو، انهن ناميارن مان حضرت حاجي فقير الله علوي رحه جي خاندان
جو چشم و چراغ جنهن جي علمي روشني ۽ اخلاق جا ڪرڻا نه صرف ٻارن جي رهبري ۽ رهنمائي
لاءِ ڪم آيا، پر سخن طرازيءَ ۾ به جوهر ڏيکاري ويو. اسان وٽ اهڙن ماڻهن کي نظرانداز
ڪري تاريخ سان ۽ انهن ڪردارن سان ڪيڏي نه ناانصافي ڪئي ويندي آهي، اهڙي سزا سالن تائين
نسلون ڀوڳينديون آهن، اهڙي صورت ۾ جو ڪردارن جي ڪيل ادبي پورهئي مٿان مٽيءَ جا دز ڄمي
ويندا آهن، نه اهو منظر عام تي اچي سگهبو آهي نه وري ان مان ڪو ڪجهه پرائي سگهندو آهي،
يا سندن پورهيو چورائجي ويندو آهي يا وري اوڏهيءَ جي نظر ٿي ختم ٿي ويندو آهي. هن ڪردار
سان به ڪجهه ائين ئي ٿيل آهي، ورقن جا ورق جيڪي لکي ويو، سي محفوظ به نه ٿي سگهيا نه
ئي سندس ڪو ڪتاب ئي ڇپجي سگهيو. نانصافي اها به ته چئبي جو سنڌي ادب جو ابو شمس العلما
مرزا قليچ بيگ شڪارپور جي ٻن صاحب ڪتاب شاعرن عبدالغفور مفتون همايوني ۽ مير علي نواز
علوي لاءِ لکيو هو ته:
