سنڌي شخصيتون: شعبان بخت

شعبان بخت

منهنجو محسن استاد

ڊاڪٽر نجمه نور ڦلپوٽو

سال ۱۹۸۵-۸۶ع ۾ اولڊ ڪئمپس حيدرآباد ۾، بي ايڊ ٿي ڪيم. ان دوران اسان جي ڪلاس وارن، هڪ پارٽيءَ جو اهتمام ڪيو. ان پارٽيءَ ۾ شاگردن ۽ شاگردياڻين مان ڪن تقرير ٿي ڪئي، ڪن تاثرات پئي بيان ڪيا ته ڪن گيت ٿي ڳايا ته ڪن شاعري ڪري داد ٿي وصول ڪيو. ماحول پئي محظوظ ٿيو، ان ۾ مون به پنهنجي ڪچي پڪي شاعري پيش ڪئي.

مون واري شاعريءَ تي تاڙيون وڳيون ته مان خوش به ٿيم ته حيران به ٿيس ته اهڙي خاص به ڪا نه هئي جو پسند ڪئي وئي. ان پارٽيءَ ۾ منهنجا استاد به ويٺل هُئا، تن جي چهري تي به پئي مرڪ ڏٺم. لڳي پيو ته همت افزائي پئي ٿي، باقي شاعري مون واريءَ ۾ گل به ڪو نه هئا. اها ته مان پئي ڄاڻان ته اها ڪيتري بي وزن هئي. پڙهڻ جي جرئت الائجي ڪيئن ڪئي هُئم، سا به زندگيءَ ۾ پهريون دفعو. خير قصو ڪوتاهه. استادن کي اها پڪ ٿي هئي ته مان شاعري جهڙي مرض ۾ مبتلا آهيان. پوءِ جڏهن گرلز روم ۾ جيڏيون گڏبيون هيون ته فرمائش ڪنديون هيون ته شاعري ٻڌاءِ، جيڪا ٻڌائيندي هئم ته ان تي واهه واهه جو ڪنديون هيون ته دل اصل باغ بهار ٿي پوندي هئي. دراصل انهن ڪافي حوصلو ڏياريو، مون تقريبن پريڪٽس جاري رکي، پر اڃا به ڇپائڻ جي مون ۾ نه همت هئي نه ئي جرئت هئي. سوچيندي هئس ته ماڻهو شاعري پڙهي کِلندا. الائي هنن ڇوڪرين کي ڇا هو، اهي ڪچي ڦڪي شاعري ٻڌنديون هيون ته ڪڏهن زباني ڪڏهن ترنم ۾ واهه واهه ۾ ته ڍاپنديون هيون خير. هڪ ڀيري پنهنجي استاد عبدالرحمان صديقي کي اسائنمينٽ ڏيڻ ويم سندس آفيس ۾ ته هڪ شخص آيو، سائين اٿي بيهي آڌر ڀاءُ ڪيائين، پوءِ کيس ويهاري بعد ۾ پاڻ ويٺو ۽ مون کي به ويهڻ لاءِ چيائون. منهنجي ٽيچر حال احوال بعد ان شخص کي چيو ته سائين هي آهي اسان جي شاگردياڻي جا بي ايڊ ٿي ڪري، خيرپور ميرس جي آهي، جنهن کي شاعري اچي ٿي، پر توهان جي هن جي رهنمائي فرمائيندا ۽ شاگرديءَ ۾ وٺندا ته بهتر لکي سگهي ٿي، مان ڀايان ٿو ته نالو ڪڍائيندي. مون طرف منهنجي استاد منهن ڪندي چيو ته نجمه هي آهي شاعريءَ جو پارکو، ڄاڻو ادبي نئين زندگي رسالي جو پبلشر شعبان بخت صاحب، هو وري استاد شعبان کي چوڻ لڳو ته هن کي ڏات قدرتي آهي، اوهان هن جي مدد ڪريو.

استاد شعبان بخت چيو ته پنهنجي شاعري مون کي ڏيکار، چيم ته ضرور پوءِ چيائون ٻئي دفعي مان ايندم، توهان وٽ اها هئڻ گهرجي. هن مون کان ڪجهه سوال ڪيا، مون کي ائين لڳو ته مان ڪنهن نوڪريءَ جي انٽرويو ۾ ويٺل هجان، پڇيائين ته ڪهڙين ڪهڙين صنفن تي طبع آزمائي ڪندا آهيو، مون لاءِ ڄڻ سي ايس ايس جو سوال هو. مان ڪجهه حجاب، ڪجهه ششدر، ڪجهه نالائقي ۾ چپ رهيم، هو مون ڏانهن نهاري پيو، مون کي سندس اکين مان خوف پيو ٿئي. مان ڇا کيس مطمئن ڪريان ها، جنهن کي شاعري جي الف ب جي خبر نه هئي، طبع آزمائي جو لفظ ته منهنجي مٿي تان گذري ويو.

چيم هٻڪندي نئين آهيان، ان علم کان لاعلم آهيان، اوهان جي رهنمائيءَ شفقت جي ضرورت اٿم. مان هڪ ساهيءَ ۾ چئي ويم، چيائين ته کڻي اچجو مان ڏسندم. مون دل ۾ خوش ٿيندي جلديءَ ۾ چيم ته ها ها ضرور کڻي ايندم، پوءِ خدا حافظ ڪري واپس ٿيس، ٻيهر سندس اچڻ جو بي چينيءَ سان انتظار ڪندي رهيس، ٺيڪ اٺن ڏينهن بعد پاڻ آيو، مون کي ڪلاس مان گهرايو ويو، ساڳي ٽيچر جي آفيس ۾، مون جيئن ته ان ڏينهن کان پاڻ سان گڏ شاعري رکي هئم، مون کيس اڳيان رکي، پاڻ پڙهي چوڻ لڳو ته تنهنجا خيال ته غضب جا آهن، تخليقي هُنر اٿوَ، باقي بحر وَزن جي کوٽ اٿوَ، سو اهو به اچي ويندو توهان کي، ڏات اٿو، ڏانءُ به اچي ويندو، پوءِ هو شاعري کڻي ويو، منهنجو گيت پاڻ نئين زندگيءَ ۾ هلايائون، اهو پهريون گيت هو جو شايع ٿيو هو، سو هي آهي:

تنهنجي ڏسڻ جي لاءِ سدا ترسنديون رهيون،